1. Wat is de essentie van jouw job?
Andy De Witte: Als behandelend arts probeer ik, samen met een zeer enthousiast team van gespecialiseerde medewerkers, kwetsbare mensen in vaak complexe contexten houvast en hoop op een stabielere toekomst te bieden. Mijn medische kennis en expertise in farmacologie zijn daarin essentieel, maar ook het actief luisteren naar de noden van zowel patiënt als team is onontbeerlijk. Daarnaast laat ik me in mijn werk graag leiden door mijn intuïtieve stem – een innerlijk kompas dat vaak verrassend accuraat blijkt.

Als hoofdarts komt daar een andere dimensie bij: hoe kan ik bruggen bouwen? Verbinden vanuit participatief leiderschap is voor mij essentieel en sluit nauw aan bij mijn kernwaarden. Mijn valkuil is mijn 'pleasend' karakter, maar als leidinggevende moet ik soms ook doortastende beslissingen nemen. Altijd met één doel voor ogen: de best mogelijke zorg voor onze patiënten.

2. Wat is jouw persoonlijke motivatie waarom je koos voor deze job?
Andy De Witte: Ik ben van nature nieuwsgierig, ambitieus en leergierig. Na achttien jaar ervaring – waarvan de laatste vijf jaar als diensthoofd op een PAAZ in het GZA Ziekenhuis in Antwerpen – voelde de kans om terug te keren naar Limburg als een nieuwe, maar vertrouwde uitdaging. Ik werkte eerder al drie jaar in dit ziekenhuis en het voelde als het juiste moment om terug te keren en verder te bouwen.

3. Wat is de grootste verandering/evolutie de voorbije 5 jaar in jouw vakgebied?
Andy De Witte: De grootste verandering is zonder twijfel het groeiende tekort aan snelle, toegankelijke hulpverlening. Er zijn te weinig ambulant werkende psychiaters, terwijl de nood net erg groot is. Daarnaast merk ik dat we als Vlaamse psychiaters elkaar te weinig ontmoeten. In de eigen regio valt dat nog mee, maar regionaal overstijgend wordt het moeilijker. Ik mis het om samen op congressen te gaan, ideeën uit te wisselen met collega’s – en ja, ook om af en toe samen een feestje te bouwen.

4. Welke trends zie je op ons afkomen waar je angst van krijgt of juist goesting van krijgt?
Andy De Witte: Angst is een slechte raadgever, al sluipt die steeds meer in onze tijdsgeest. De oorlogsretoriek die je nu vaker hoort, baart me zorgen. We moeten als samenleving blijven zorgen voor tegengif: kunst, muziek, menselijke verbinding, creativiteit.

In onze medische wereld hoop ik dat we de ‘goesting’ behouden om samen het verschil te blijven maken – met voldoende mensen, voldoende waardering en vanuit de ziel van het zorgberoep. Daar wil ik van binnenuit mijn steentje aan blijven bijdragen.

5. Waar lig je professioneel wakker van?
Andy De Witte: De toenemende agressie tegen hulpverleners en de almaar zwaardere zorgzwaarte in ziekenhuizen zijn zorgwekkend. De normen waarbinnen we geacht worden te werken, kloppen gewoon niet meer.

Daarnaast merk ik dat jonge collega’s minder veerkrachtig lijken dan vroeger. Of… houden zij ons misschien een spiegel voor? Dat wij het zelf niet altijd goed doen? Zelfzorg voor hulpverleners en artsen is iets wat me al lang bezighoudt. In 2010 richtte ik samen met huisarts Dr. Eric Boydens doctors4doctors op – een aanspreekpunt voor artsen die het moeilijk hebben. De coronaperiode zette dit thema nog meer op de kaart. En het is niet meer verdwenen. Dus ja, ik blijf wakker liggen van de vraag: hoe kunnen we als artsen beter voor elkaar zorgen?

6. Welke innovatie hoop je dat er ooit zal komen binnen jouw vakgebied?
Andy De Witte: Een echte doorbraak in onze kennis over hoe het brein functioneert. We weten nog maar zo weinig. Een revolutie op dat vlak zou ongelooflijk veel betekenen.

7. Wat hoop je dat er niet verloren zal gaan in jouw job?
Andy De Witte: Caïros-tijd – het vermogen om echt aanwezig te zijn in het moment. Niet altijd maar jagen op de klok, maar ruimte laten voor kwaliteit, voor betekenisvolle interactie. Dat is onbetaalbaar in de zorg.

8. Welk recent nieuwsbericht baart je professioneel zorgen?
Andy De Witte: Dat wetenschappelijk denken en handelen onder druk komt te staan door politieke invloeden. Denk maar aan de impact van Trump op de University of Harvard. Dat is ronduit zorgwekkend.