1. Wat is de essentie van jouw job?

Femke Hanssens: Als psychiater werk ik op een afdeling voor geïnterneerde vrouwen met een hoge zorg- en beveiligingsnood. Ik ben verantwoordelijk voor de medische behandeling van de patiënten en werk nauw samen met het multidisciplinair team. Samen zetten we het beleid van de afdeling uit en nemen we actief deel aan werkgroepen binnen het ziekenhuis om samenwerking en kwaliteit van zorg te versterken.

Als hoofdarts neem ik deel aan het dagelijks bestuur en directie-overleg. Ik werk in tandem met de directeur zorg rond de organisatie van het zorgdepartement. Daarnaast onderhoud ik een directe lijn met onder andere de medewerker EPD, de dienst kwaliteit en het wetenschapsteam.

2. Wat is jouw persoonlijke motivatie waarom je koos voor deze job?

Femke Hanssens: Tijdens mijn assistentschap kreeg ik de kans om een jaar ervaring op te doen in het forensisch zorgcircuit. Ik raakte toen echt gebeten door deze populatie. De psychiatrie binnen dit werkveld is bijzonder complex, wat de behandeling ook uitdagend maakt.

We worden voortdurend gestimuleerd om actief te werken rond risicomanagement en herstel, binnen een intensieve multidisciplinaire samenwerking. Wanneer patiënten initieel in uitzichtloze situaties verkeren, maar tijdens de behandeling mooie vooruitgang boeken, is dat bijzonder waardevol.

3. Wat is de grootste verandering/evolutie de voorbije 5 jaar in jouw vakgebied?

Femke Hanssens: Er is meer aandacht gekomen voor deëscalerend werken. We hanteren behandelkaders zoals het Good Lives Model en Risk-Need-Responsivity, waarmee we beter inspelen op de noden van patiënten. Ook de implementatie van de SEO-R (gestructureerde evaluatie van observaties) ziekenhuisbreed is hierin een belangrijke stap.

Daarnaast zien we een grotere focus op het betrekken van het netwerk van de patiënt. Hiervoor werd een volwaardig beleid uitgerold, inclusief opleidingen voor personeel. Een evolutie waar we als team trots op mogen zijn.

4. Welke trends zie je op ons afkomen waar je angst van krijgt of juist goesting van krijgt?

Femke Hanssens: We merken dat zorg steeds meer geambulantiseerd wordt. Daardoor verschuift de zorgzwaarte steeds meer naar de maatschappij zelf. We vrezen dat deze trend op lange termijn niet houdbaar is.

5. Waar lig je professioneel wakker van?

Femke Hanssens: In de forensische psychiatrie is samenwerking met justitie essentieel, maar vaak ook complex. De communicatie verloopt niet altijd vlot, en er bestaat het risico dat justitie zich inmengt op het vlak van zorginhoudelijke beslissingen.

Wat ons vooral zorgen baart, is dat plaatsing van patiënten vaak gebeurt op basis van beschikbaarheid in het systeem, eerder dan op basis van wat zij écht nodig hebben. Dat leidt tot onnodige overplaatsingen en zelfs terugkeer naar de gevangenis – wat niet thuishoort in het kader van internering. Mensen onder interneringsstatuut horen niet in een gevangenis.

6. Welke innovatie hoop je dat er ooit zal komen binnen jouw vakgebied?

Femke Hanssens: Ik hoop op een menswaardiger traject voor patiënten onder interneringsstatuut. Een traject waarin plaatsing in de gevangenis volledig uitgesloten is, en waarin deze kwetsbare groep zorg krijgt die afgestemd is op de complexiteit van hun problematiek.

7. Wat hoop je dat er niet verloren zal gaan in jouw job?

Femke Hanssens: Ik hoop dat artsen hun professionele autonomie kunnen behouden en zorg kunnen blijven verlenen op basis van evidence based medicine. Die autonomie mag niet onder druk komen te staan door politieke of administratieve inmenging.

8. Welk recent nieuwsbericht baart je professioneel zorgen?

Femke Hanssens: De recente signalen vanuit het kabinet Volksgezondheid baren me zorgen. Er lijkt een toenemend wantrouwen te ontstaan ten opzichte van artsen, met uitspraken over ‘staatsgeneeskunde’ en voorstellen om langdurige afwezigheden niet meer door artsen te laten attesteren.

Dit raakt rechtstreeks aan de kern van ons beroep. Als artsen moeten we de ruimte blijven krijgen om met kennis van zaken en in vertrouwen zorg te bieden aan onze patiënten.

Redactie & fotografie: Sander Buyck