Daarom zetten wij in op multi-family therapie. We mixen families, laten moeders met vaders spreken en moedigen hen aan om over thema’s te babbelen die voor hen herkenbaar zijn. Stellingen zoals ‘door de eetstoornis is er een kloof ontstaan binnen ons gezin’ of ‘we hebben thuis onze manier van koken aangepast’ leiden tot hele boeiende uitwisselingen. We proberen het vertrouwen te herstellen en een sfeer te creëren waarin de jongere terug in dialoog kan gaan met zijn of haar ouders en zich weer veilig voelt, want na een opname moet de persoon terug naar het gezin en het is cruciaal dat ze daar steun, begrip en hulp ervaren.

Ons doel is om de controlerende mentaliteit om te buigen naar een houding van samenwerking zodat partners terug partners en ouders, broers of zussen, terug gezinsleden van elkaar kunnen zijn. Pas op: enige alertheid is wel nodig. We hebben het hier niet over een kop-in-het-zand-cultuur. Het draait erom te leren hoe mensen er met elkaar over kunnen spreken, zonder in een kramp te schieten. We willen families laten stilvallen bij hun manier van leven en omgaan met elkaar. Het is als bij een relatiecrisis. Als je erdoor kan raken, komt er iets nieuws in de plaats.

Als hulpverlener is het hoopgevend om getuige te mogen zijn van de persoonlijke groei van mensen, maar ook van de manier waarop gezinnen terug verbonden raken met elkaar. Dingen worden bespreekbaar, mensen stellen zich kwetsbaar op, er ontstaat ineens dialoog met je ouders of met een vriend of vriendin, wat soms leidt tot een hechte(re) band. Een eetstoornis, en bij uitbreiding ook andere psychische problemen, kunnen in die zin een kans zijn. Een kans om - wars van alle taboes - de kwetsbaarheid niet alleen, maar samen met anderen te omarmen.”