Frank is een van de cliënten van  Elise en Ariane. Hij heeft autisme en kan niet praten. Maar dankzij de hulp van Elise en Ariane werkt hij  in een pralinewinkel in Lummen. Frank mag er de doosjes met suikerbonen vullen. Maar eigenlijk doet Frank veel meer dan dat. Hij bouwt een sociaal netwerk op en een gigantisch gevoel van eigenwaarde. Ondanks zijn beperking is hij in de pralinewinkel een collega zoals een ander.

Dat Frank een job heeft, is de verdienste van jobcoaches Elise en Ariane. Zij wijzen mensen met een beperking de weg naar een job als vrijwilliger. Zowel zij die naar dagcentrum ’t Hoeveke gaan als anderen zijn bij hen welkom. “Mensen met een beperking zoeken naar een zinvolle daginvulling”, vertelt Elise. “Dat ze iets doen en dat ze erbij horen, is ontzettend belangrijk. Ze hebben collega’s en maken vrienden. Vaak kunnen ze op de werkvloer zelfs méér dan thuis of in het dagcentrum.” “We zoeken jobs voor heel diverse mensen met heel diverse beperkingen. En dus komen we ook op heel diverse plekken”, gaat Elise verder. “Als jobcoach moet ik out-of-the-box kunnen werken. Ik moet de dingen met andere ogen bekijken. In het begin zijn ze op de werkposten vaak bang dat ze geen werk hebben voor onze mensen. Tot ik hen op de kleine dingen wijs die ook moeten gebeuren, maar waar vaak niet zoveel aandacht aan geschonken wordt. In een horecazaak de koffietassen klaarzetten, met een suikertje en een koekje erbij, bij een kapper de producten voorzien, op een kantoor papier versnipperen. Soms moeten we hen overtuigen, maar meestal vinden we snel werkposten bereid om mee te werken. Ze moeten anders denken en het sociale belang voorrang geven op het economisch belang. Als de wil er is, is er veel mogelijk.”

Instant Gelukkig

Dat ze de kijk op mensen met een beperking kunnen veranderen, daar zijn ze nog het meest trots op. “In het begin zien de ondernemers vaak alleen de beperking. Maar na verloop van tijd leren ze onze mensen kennen en kijken ze voorbij die beperking. Vaak groeit er een vriendschap. Onze mensen bouwen een sociaal netwerk uit via hun werk. Peter werkt bijvoorbeeld bij de groendienst van een dorp hier verderop. Iedereen neemt hem onder de vleugels en het hele dorp kent hem. In een juwelenbedrijf waar ze met luxeproducten werken,  zeggen ze zelf dat het goed is voor hun klanten om in contact te komen met onze begeleid werker. Het laat hen de kleine dingen herontdekken. Twee ex-collega’s van onze mensen zijn na een faillissement zelfs de zorgsector ingestapt. Onze mensen maakten bij hen zoveel wakker dat ze beslisten opnieuw te studeren.”
Franks mama staat nog even naar haar zoon te kijken vooraleer ze naar huis gaat. Ze is zichtbaar trots en ontroerd. “Een job vinden is een grote stap, zeker voor mensen met een beperking. Ik stond er niet voor te springen, was bang dat het op niets zou uitdraaien. Maar als ik zie hoe hij staat te popelen om naar hier te komen en hoe ze hier met hem omgaan, dan ben ik ervan overtuigd dat hij hier beter van wordt.” De meeste ouders reageren afwachtend in het begin. “Ze moeten leren loslaten”, legt Elise uit. “Maar als we zien hoe blij onze mensen zijn met hun job, dan worden we instant gelukkig.” (lacht) “Ook wij moeten onze mensen leren loslaten”, vult Ariane aan. “Soms met een klein hartje. We wegen goed af welke informatie we  doorgeven aan de werkpost en welke niet. Het is belangrijk dat onze mensen een eerlijke kans krijgen om zichzelf te presenteren. Vaak grijpen ze die kans met beide handen. ”

veel mooie verhalen

Ook de verstandhouding tussen collega's Elise en Ariane zit goed. “We zijn bondgenoten. Automatisch ga je op zoek naar iemand die de dingen die je meemaakt, herkent. We kunnen elkaar bellen als we stoom moeten aflaten of raad nodig hebben.” Wanneer we hen vragen naar de mooiste verhalen, zuchten ze. “Er zijn er zoveel! Veronique bijvoorbeeld. Zij werkte vroeger in een kinderkledingzaak. Twee jaar geleden is die zaak gestopt, maar vorige week was Veronique jarig en de voormalige eigenares kwam nog een cadeautje voor haar brengen. Of Marc. Hij werkte in een fabriek tot er een nieuwe directeur kwam, die Marc overbodig vond en de samenwerking stopzette. Toen er onlangs een nieuwe directeur werd aangesteld, vroegen Marc’s vroegere collega’s meteen of hij terug mocht komen. Et voilà. Vandaag is hij er opnieuw aan de slag. Ze waren hem niet vergeten.”