We hebben afgesproken om 14 uur aan de schoolpoort van Campus MAX College in Tessenderlo. Sanne wuift ons vanuit de verte al toe. We volgen haar over de grote speelplaats, de trap op, naar haar bureau. “Hier zit ik het grootste deel van de week. Ik ga ook regelmatig naar Sint-Michiel in Leopoldsburg. Ik werk hier nu sinds september, dus het is allemaal nog nieuw. Voor vergaderingen ben ik meestal diegene die zich verplaatst, omdat ik op die manier de verschillende scholen, afdelingen én medewerkers kan leren kennen.”

ATYPISCH

“Ik ben dan wel een nieuwe werkkracht, een scholencontext is me niet vreemd”, steekt Sanne van wal als we plaatsnemen. “Na mijn opleiding als grafisch vormgever volgde ik ook een specifieke lerarenopleiding en gaf ik een tijdje het vak ‘publiciteit’. Ik werkte ook een periode als grafisch vormgever voor een scholengroep. Ik ben dus wel vertrouwd met het onderwijs, al speelde het grootste deel van mijn loopbaan zich af binnen een communicatiebureau. Daar werkte ik de afgelopen 7 jaar als grafisch vormgever. Je kan dus wel zeggen dat ik een beetje een atypisch parcours heb afgelegd, maar ik voel dat ik hier op mijn plaats zit. Toen ik op Facebook de vacature voor deze positie tegenkwam, was ik meteen verkocht. Ik was hoogzwanger van mijn zoontje, maar ik moest gewoon solliciteren. Ik vond het een unieke kans.”
Of zo’n nieuwe job niet moeilijk te combineren valt met het kersverse moederschap? Sanne schudt haar hoofd. “De geboorte van mijn zoontje Jules was ook een reden om uit te kijken naar iets nieuws: meer dan vroeger streef ik nu naar een goede werk-privébalans. Ik ben niet aan de slag als leerkracht, maar ik volg wel voor een groot deel de structuur van een schooljaar. Zo heb ik recht op het grootste deel van de schoolvakanties en eindigt mijn werkdag rond 17u. Ik rond dus later af dan de leerkrachten, maar zij hebben natuurlijk nog voorbereidingswerk na hun lesuren.”

GOOD PRACTICES

Wat het grootste verschil is met haar huidige job versus het werken voor een communicatiebureau, vragen we nieuwsgierig. “Vroeger had ik enkel losse, afgebakende projecten. Die zijn na een periode afgerond, en dan begin je gewoon aan iets compleet anders, voor een nieuwe klant. Nu kan ik echt naar iets toewerken en op lange termijn denken. Kijken naar het breder plaatje. En ik kan ook echt een verschil maken binnen één organisatie. Het zijn dan wel 2 verschillende scholen, ze vallen beiden onder de groep Broeders van Liefde én zijn deel van dezelfde scholencluster. Ze delen dus dezelfde missie en hebben een gelijkaardige visie, die is uitgewerkt op maat van de specifieke school. Sint-Michiel en Campus MAX hebben trouwens ook eenzelfde algemene directeur, en ook de IT-dienst en de personeelsdienst werken voor beide scholen. Maar begrijp me niet verkeerd, het zijn aparte entiteiten, met een eigen huisstijl, aanpak en doelgroep. Het is niet zo dat ik werk van de ene school kan recycleren voor de andere. Maar ik kan wel good practices opsporen en dat naar de andere school meenemen.”

HUISSTIJLGIDS

De schoolbel weergalmt luid door de gang. Sannes gezicht licht plots op terwijl ze door de glazen wand naar de horde leerlingen kijkt. “Dat is de dochter van iemand die ik ken! Ik wist niet dat zij hier op school zat!” Sanne lacht. “Zoals je ziet, kom ik elke dag nog nieuwe gezichten tegen. Maar goed, waar zat ik?” Sanne pikt de draad moeiteloos terug op. “Mijn takenpakket is heel divers, dat maakt het boeiend. Zo ben ik nu volop bezig met het implementeren van de nieuwe huisstijl van Sint-Michiel binnen de verschillende dragers: templates herwerken, opmaak briefpapier, brochures opnieuw opmaken … Er werd al heel wat werk verricht door de leerkrachten, maar dat heeft ook wel voor versnippering gezorgd. Mijn eerste doel is om de brochures binnen de school meer uniform te maken. Ook moesten er nieuwe gevel- en spandoeken gemaakt worden voor het schoolgebouw en moet de website ondertussen onderhouden worden. Ook Campus MAX koos nog niet zo lang geleden voor een nieuw logo en een nieuwe naam, maar zij hebben bijvoorbeeld nog geen huisstijlgids. Die ga ik zelf samenstellen, gebaseerd op ons nieuw logo, zodra er ruimte in de planning is. Zo’n gids helpt verschillende personen om de huisstijl op een uniforme manier te interpreteren. Op die manier creëer je meer eenheid in bijvoorbeeld de brochures en folders.”
Het grafische heb je natuurlijk wel goed in je vingers, merken we op. “Dat klopt, maar ik neem hier ook taken op die voor mij helemaal nieuw zijn. In september schreef ik bijvoorbeeld mijn allereerste persbericht! Ik ben het niet gewoon om inhoud zelf te schrijven, dus dat was best wel spannend. Maar gelukkig kan ik intern rekenen op veel expertise. Ik heb misschien geen directe collega’s communicatie, maar er zijn veel leerkrachten, elk met hun eigen vakspecifieke kennis. Zo kreeg ik bijvoorbeeld hulp van een leerkracht Nederlands bij de eindredactie van ons krantje van Sint-Michiel. Daar ben ik wel blij mee. Ik had op mijn vorige job een hecht team, en ik had een beetje schrik dat ik me hier wat eenzaam zou voelen, maar ik sta er zeker niet alleen voor. Ik kan leerkrachten om feedback vragen, dat vind ik erg waardevol. Het zorgt ook voor een gevoel van nabijheid. Ik ben een deel van het groter geheel.”

CAMERALENS

Een man opent de glazen deur van het bureau, begroet ons hartelijk en verdwijnt daarna terug in de gang. “Dat was de algemene directeur”, licht Sanne toe. “In het begin hadden we elke maandagochtend een meeting, dan kon ik al mijn vragen van de afgelopen week op hem afvuren en aftoetsen of mijn aanpak wel juist zat. De pedagogische directies weten mij trouwens ook goed te vinden; het is voornamelijk van hen dat ik opdrachten krijg. Dan bekijken we wat ik wel en niet kan opnemen, want dat is soms nog een beetje zoeken. Zo was het bijvoorbeeld oorspronkelijk de bedoeling dat ik de sociale media kanalen centraal zou onderhouden, maar dat bleek al snel niet haalbaar. Al spring ik wel bij als er iets bijzonders op de planning staat. En ik ga ook graag op zoek naar hoe ik de leerkrachten kan ondersteunen. Zo zetel ik in Sint-Michiel bijvoorbeeld in de werkgroep PR- en communicatie, daar probeer ik suggesties te doen en de leerkrachten een structuur aan te rei-
ken. Of ik maak templates in Canva, die de leerkrachten kunnen gebruiken voor de sociale media kanalen. Op die manier is er uniformiteit, zonder dat ik alles centraal naar mij moet toetrekken.”
Het klinkt alleszins als een hele boterham. “Het is uitdagend, maar leuk! Ik ben perfectionistisch, maar ik probeer ook mild te zijn voor mezelf, me voldoende inwerktijd te geven. Volgend jaar zou ik bijvoorbeeld graag eerder een trekkersrol opnemen voor de grotere publieke evenementen waar de nadruk ligt op het aantrekken van nieuwe leerlingen, zoals infomomenten. Nu heb ik nog te veel werk met uitvoerende zaken. Maar ik probeer ook daar al mijn steentje bij te dragen, door mee ideeën te bedenken en foto’s te nemen. Ik ben fotograaf in bijberoep,
dus achter de lens voel ik me comfortabel. En het is een goede binnenkomer: je bent er voor een doel en je ontdekt meteen ook alle mooie initiatieven die lopen op de scholen.”

BIJLEREN

De glazen deur van Sannes bureau gaat opnieuw open. Het blijkt de poetsvrouw te zijn. Sanne haalt de vuilbakken uit de kast. “Ik had ze even verstopt voor de foto’s die straks voor dit interview nog genomen worden”,
lacht ze schouderophalend. “Weet je, voor mij is het vooral nog wat zoeken naar welke soort leiderschapsstijl ik moet aannemen in welke situatie. Ik wil niet belerend zijn, of op mensen hun tenen trappen. Hoe kritisch mag
ik zijn? Ik werk nu binnen een school, geen winstgedreven commercieel bedrijf waar klant altijd koning is. Als leerkrachten ergens hun schouders onder zetten is dat een extra inspanning, een opdracht bovenop hun lesuren. Ik wil hun enthousiasme en gedrevenheid niet uitdoven door te veel druk te leggen of te streng te zijn, bijvoorbeeld over de huisstijl.” Het wordt druk in de gang. Door de glazen wand zien we leerlingen in grote aantallen de trap afl open. Tijd ook voor ons om af te ronden. Wanneer Sanne tevreden naar huis gaat, willen we nog weten. “Als ik een productieve dag heb gehad en ik het gevoel heb dat ik op het juiste spoor zit. Of als ik na een overleg nieuwe inzichten mee kan nemen en iets heb bijgeleerd. Als ik dan thuiskom met zo’n tevreden gevoel, en ik heb nog de hele avond om te spenderen met mijn baby Jules, dan ben ik echt gelukkig.”

Redactie: Nikkie Steyaert // Fotografie: Boumediene Belbachir