OPINIE - Ik ben wél geholpen in de psychiatrie

‘Worden we beter in de psychiatrie? Geen idee.’ De Vlaamse krant De Morgen kopt dit in het groot op de voorpagina. Er wordt aan de kaak gesteld dat Vlaamse instellingen onvoldoende meten. Als ervaringsdeskundige en patiëntenvertegenwoordigster binnen artikel 107 ben ik grote aanhanger van de herstelvisie, die stelt dat er gemeten moet worden, en vooral dat patiënten de resultaten van deze metingen moeten kennen. Dat gebeurt inderdaad te weinig. Zijn er te veel en te lange opnames? Ja, ongetwijfeld. Vermaatschappelijking van zorg (thuis zorg krijgen) staat nog in haar kinderschoenen en is ondergefinancierd. Zijn er mensen die uit de boot vallen, zoals Micha? Ja! En elke patiënt is er één te veel.

Waarom ben ik dan toch zo verontwaardigd over dit artikel? Omdat mijn hart bloedt voor de (toekomstige) patiënten die dit lezen. En ook voor de vele gemotiveerde hulpverleners en ervaringsdeskundigen die elke dag werken aan een betere psychiatrie. Mensen die op dit moment in opname zijn, en zich nu moeten afvragen of dat dan verloren moeite is? Maar vooral voor die psychisch kwetsbare medemens in crisis, die al een grote drempel ervaart om zich te laten opnemen, wanneer dat nodig is. De angst, waar kom ik terecht, wat gaan ze met mij doen? Wat zullen anderen er van denken? Wat doet dit artikel met hun? In mijn eigen nabije omgeving zie ik mensen lijden, maar ondanks mijn geruststellen toch geen hulp durven aanvaarden. Want die psychiatrie, dat schrikt zo af.

Natuurlijk bedoel ik hier niet mee dat dingen onder het tapijt geveegd moeten worden. Dat niets in vraag mag gesteld worden. Dat laatste is immers mijn job. Luis in de pels, zeggen ze wel eens. Als ervaringsdeskundige heb ik zelf ettelijke opnames achter de rug, in meerdere van de onderzochte instellingen. Vanuit die ervaringen probeer ik nu de zorg beter te maken. Wie betaalt mij daarvoor? De psychiatrie. Eén van die grote instellingen die in de onderzoeksrapporten vermeld worden, Alexianen Zorggroep Tienen. Ze betalen me niet om een goed-nieuws verhaal te brengen. Wel om kritisch maar toch verbindend op te komen voor de patiënt. Een stem te geven aan de patiënt. Een rolmodel te zijn, ook wel een beetje. Om te laten zien dat er, ook na het krijgen van een hele reeks zware diagnoses, nog hoop is. Want hoop, dat is het allerbelangrijkste in een herstelproces.

Hoop, dat had dit artikel ook kunnen brengen. Naast de moedige getuigenis van Micha, een getuigenis zetten van iemand die wel geholpen is door een opname. En die zijn er heus wel hoor, ondergetekende is niet de enige die een dergelijk verhaal kan brengen. En zeker, ook mijn opnames waren niet altijd herstelbevorderend. Soms lag dat aan de geleverde zorg, soms lag dat aan mij, koppige borderliner, die niet geholpen wou worden.

Maar uiteindelijk ben ik gelukkig, dankzij de psychiatrie. Ben ik niet uit het leven gestapt, dankzij de psychiatrie. Werk ik al twee jaar aan een stuk, voor het eerst in mijn leven, dankzij de psychiatrie. Geniet ik van mijn kinderen en kleinkinderen, dankzij de psychiatrie. Heb ik weer hoop, dankzij mijn eigen harde werken in therapie, die ik alleen kon volgen dankzij de psychiatrie….