Begeleider Hans Blommaert laat een stilte vallen. “Die gast daar zat een tijdje in de gevangenis en daarna hebben ze hem gewoon op straat gezet. Zo kwam hij hier terecht.” ‘Die gast’ zit in de eetzaal. Hij drinkt een kom soep. De oorverdovende deurbel overstemt alles. Mondjesmaat komen nog meer daklozen toe. De beduimelde mannen krijgen een pakket met verse lakens en douchegerief, soep
en boterhammen. “Om 15 uur kunnen ze bellen om een bed te reserveren. Ik verwacht ze elke dag tussen 21 en 22 uur. Wie niet komt opdagen, wordt uit de lijst geschrapt.” Hans is begeleider in Huize Triest, hij staat er elke dag in voor de nachtopvang, van 20.30 uur tot 7.30 uur. “In principe moeten ze reserveren met hun OCMW-nummer”, vertelt Hans. “Tenzij ze dat niet hebben.

Daarnet stond hier een vrouw op de stoep,
met 8 kinderen. Zij stond wel op mijn lijst, maar de kinderen niet. Tja, zoveel plaats heb ik niet over. Maar een telefoontje naar een bevriende opvang bracht soelaas. Ze kunnen daar de nacht doorbrengen.” Sommigen drinken koffie, bladeren door de kranten of slaan een praatje.    
“Chef, dat gaat zo niet!”, klinkt het op de binnenkoer. Hans gaat kijken. Een discussie in het Arabisch blijkt over snurken te gaan. “Ik zal alle snurkers op 1 kamer leggen”, lacht Hans. “Dan is dat weer opgelost. Ik ken mijn Pappenheimers en weet hoe ik ze kan aanpakken. Maar het is niet evident met deze mannen samen. Er is al eens ruzie en soms is er alcohol in het spel. Gelukkig moeten we de politie maar heel af en toe bellen. Maar het gebeurt, ja.”