Anouk studeerde af als kleuterjuf maar voelde zicht nog te jong om in het werkveld te stappen. Ze startte met een opleiding voor buitengewoon onderwijs, rolde door haar stage en ging met dat diploma aan de slag. “Ik ben gelukkig op deze school en wil niet terug naar de kleuterklas of het gewoon lager onderwijs. Ik heb kunnen proeven van lesgeven in zowel het gewoon als het buitengewoon onderwijs en er zijn toch wel verschillen. Zo  zijn de klassen in het buitengewoon lager onderwijs kleiner en moeten we minder vasthouden aan eindtermen. Je hebt in het BuLO ook meer tijd om te luisteren en ondersteuning te bieden”, vertelt Anouk Op mijn vraag hoe een typische werkdag eruit ziet, moet ze het antwoord schuldig blijven.. “Elke dag anders is. Eigenlijk ben ik niet enkel een leerkracht, maar ook een opvoeder en een houvast voor de kinderen. Het is daarom cruciaal een band met hen op te bouwen. Als nieuwe leerkracht in het buitengewoon onderwijs is het soms moeilijk omdat je er pas goed les kan geven als de kinderen je beter kennen.”

Accepteren

Er is ook een internaat verbonden aan de school, maar niet alle kinderen die op Styrka BuLO naar school gaan, verblijven er. “Sommigen worden elke dag opgehaald of worden met de bus naar huis gebracht, anderen gaan na school terug naar de leefgroep en blijven daar slapen. Er zijn ook kinderen die zelden of niet naar huis gaan. Sommige ouders, maar ook leerlingen, hebben het moeilijk om te accepteren dat ze te maken krijgen met buitengewoon onderwijs. Vooral als de kinderen cognitief sterker zijn en er terechtkomen door trauma of hechtingsproblemen. Wij krijgen ondersteuning van psychotherapeuten. Wanneer we aanvoelen dat kinderen daar nood aan hebben, vragen we dat aan en wordt de therapie doorheen de week opgebouwd. Er is ook hulp in de klas van bijvoorbeeld logopedisten. We staan ook vaker met twee in de klas, wat niet vaak het geval is in het gewoon onderwijs.”

Omgaan met agressie op school

“Het moeilijkste aan de job vind ik omgaan met agressie, zowel verbaal als fysiek. In het begin was ik daar heel hard van aangedaan, maar na een tijdje vond ik het ‘normaal’. Je leert het plaatsen, ook al kan je agressie nooit als normaal gedrag aanvaarden. Het is een moeilijke oefening. Gelukkig kan ik enorm steunen op mijn collega’s en het nazorgteam. Ook tijd steken in lessen voorbereiden en die dan door omstandigheden niet kunnen geven, is lastig. ” Veel van haar collega’s werken niet voltijds. Anouk vult die vrije dagen dan op. “Ik sta nu in 2 klassen type 3 (kinderen met ernstige emotionele of gedragsproblemen) bij de oudste leerlingen en 1 klas type 9 (kinderen met een autismespectrumstoornis die geen mentale beperking hebben) bij de jongste groep. Vanaf volgende week laat ik 1 klas type 3 vallen en ga ik naar een basisaanbodklas. Door telkens mijn collega’s te vervangen en zo vaak te wisselen van klas, heb ik hier geen eigen plekje op school. Dat mis ik wel. Ik kijk ernaar uit om mijn eigen klas te hebben voor een paar jaar en die te kunnen inrichten zoals ik het wil.”

Corona

Ook Styrka kon niet ontsnappen aan de coronacrisis. “Corona is vooral voor de kinderen heel moeilijk omdat er zo veel onzekerheid is. Voornamelijk de oudere kinderen vragen zich af of de scholen gaan sluiten en of ze nog naar huis mogen. Hun houvast valt weg. Afstandsonderwijs was een grote uitdaging. We zagen dat veel kinderen geen toegang hadden tot een computer of te laat kwamen omdat ze zelf verantwoordelijk waren voor hun dagindeling. Sommige leerlingen waren zelfs totaal niet bereikbaar. Ik probeerde twee keer per week een uurtje te zoomen met de kinderen. Het was soms heel confronterend om dan zicht te krijgen op de thuissituatie van sommige kinderen.”

Uitdagingen

De scholen zijn nu weer open, maar het blijft toch een grote uitdaging. “Wij als leerkrachten dragen onze mondmaskers en moeten anderhalve meter afstand houden van elkaar en de kinderen, maar vooral dat laatste is niet altijd mogelijk of gemakkelijk. Zij hebben die nabijheid echt nodig”, verduidelijkt Anouk. De overheid heeft beslist dat kinderen in het lager onderwijs nu ook vaste plaatsten krijgen. “Dat is een zeer moeilijke opgave. De kinderen zijn zo beweeglijk, je kan hen geen uur laten stilzitten op hun stoel. Ik vraag mij af of er van buitenaf wel voldoende rekening gehouden wordt met wat de kinderen aankunnen.”

Volle emmer

Werken in het onderwijs is zwaar. “Ik ga eigenlijk bijna altijd met een goed gevoel naar huis. Het kan mentaal heel zwaar zijn, maar wat je ervoor terugkrijgt, maakt heel veel goed. Meestal worden de problemen de dag zelf ook opgelost. Ik blijf er dan ook niet mee zitten.” Anouk vult direct aan: “Je moet het ook heel graag doen, want het is geen evidente job.” Vooral gesprekken met collega’s doen haar goed. “Zij staan in dezelfde positie en weten wat het is. Ook op het moment zelf hulp vragen en durven aangeven dat de emmer vol zit, is heel belangrijk. Ook ontspannen na een werkdag is nodig. Ik reflecteer over mijn dag in de auto of op weg naar huis, maar dan laat ik het los. . Je moet werk en privé echt kunnen scheiden, het allemaal meenemen naar huis wordt snel te zwaar. Vanaf ik thuis ben, richt ik mij op iets anders.”

Verbonden

Wanneer we Anouk vragen wat ze de voorbije 6 jaren een leuk moment vond, moet ze niet lang nadenken. “Er worden iedere 2 jaar openluchtklassen georganiseerd waarbij we een hele week met de kinderen op verplaatsing gaan en dat is echt heel tof. Ze zijn daar heel dankbaar voor”, vertelt ze enthousiast. “Op maandagochtend verzamelen we allemaal op de speelplaats en worden de kinderen toegesproken door de teamcoaches. Ook verjaardagen worden overlopen en de jarigen krijgen een klein cadeautje. Dat zorgt voor verbondenheid.”